HEARTBROKEN
Mijn allerliefste Steve, ze zeggen dat tijd alle wonden heelt, maar na een half jaar weet ik dat dit niet zo is. Het gemis van hoe ons leven, onze 3-eenheid, voor 30 juli was, wordt alleen maar erger. Het is gewoon onmenselijk om (na 31 jaar) de liefde van je leven, je man, je beste vriend, je rots, je alles (en soms de irritantste) totaal onverwachts en zonder afscheid te moeten missen én op je 17e zonder je fantastische pap verder te moeten gaan (wat is onze zoon geweldig! mijn held).
We ‘overleven’ en proberen je trots te maken ‘till we meet again’. Maar wat is het leven zonder jou onveilig, alleen, koud en grauw; het verdriet, de pijn, plotselinge paniek, het niets meer kunnen delen, knuffelen, lachen, whatsappen, even bellen… nooit meer. Alleen geweldige -nog te pijnlijke- herinneringen. Rouw is een bitch.
Dankbaar voor het kleine groepje (lifeline) lieverds om ons heen en de ‘denk aan jullie’ -in welke vorm dan ook- van familie, vrienden, kennissen, opdrachtgevers, pr-bureaus, merken en Marvelousz-lezers die we (hebben) ontvangen.
Love & miss you so so so much
